Maść z podagrycznika

Maść z podagrycznika z żywokostem to połączenie zaledwie dwóch składników naturalnego pochodzenia – żywokostu lekarskiego oraz podagrycznika pospolitego. Oba ekstrakty są powszechnie znane i szeroko wykorzystywane od lat w medycynie naturalnej i fitoterapii. Jakie właściwości ma każdy z tych składników?

Właściwości żywokostu lekarskiego

Żywokost lekarski był znany już w starożytności, gdzie używano go do tamowania krwotoków i jako środek przyspieszający gojenie się ran. W Polsce jest to roślina powszechnie spotykana, choć niewiele osób zdaje sobie sprawę z jej wyjątkowych właściwości. Żywokost należy do rodziny ogórecznikowatych, rośnie w górę wysokość około 50-100 cm. Dosyć łatwo poznać go po fioletowopurpurowych kwiatach, które kwitną od maja do czerwca lub nawet września. Żywokost rośnie przede wszystkim na terenach wilgotnych lub podmokłych – w pobliżu rzek i jezior.

Ekstrakt z żywokostu lekarskiego nałożony na skórę może pomóc w łagodzeniu podrażnień, regeneracji uszkodzonej skóry i odżywieniu jej. Badania naukowe wykazały, że w korzeniu żywokostu znajduje się bardzo wiele składników wywierających pozytywny wpływ na organizm, w tym:

• garbniki;
• kwasy wielofenolowe;
• asparagina;
• beta-sitosterol;
• olejki eteryczne;
• aminokwasy.

Co ciekawe począwszy od lat 70. XX w. zaczęto zakazywać w poszczególnych krajach spożywania korzenia żywokostu ze względu na znajdujące się w nim związki pirolizydynowe o toksycznym działaniu na wątrobę. Dlatego maść z podagrycznika uzupełniona o żywokost powinna być stosowana wyłącznie na skórę, a nie na otwarte rany. Maść z podagrycznika wykorzystuje się obecnie ze względu na przeciwbólowe, przeciwzapalne, przeciwobrzękowe i kojące działanie żywokostu.

Maść z podagrycznika a właściwości „diabelskiej stopy”

Podstawowy składnik maści z podagrycznika to ziele określane zwyczajowo jako diabelska stopa, choć szerzej znane jest pod nazwą podagrycznika pospolitego. To roślina z rodziny selerowatych, która – podobnie jak żywokost – przez wiele osób jest uważana za chwast. Jest rośliną bardzo pospolitą. Rośnie w zaroślach, lasach liściastych, ogrodach, a także na polach rolniczych i przy płotach. Można go łatwo poznać po białych lub jasnoróżowych drobnych kwiatach układających się w tzw. baldachy złożone. Tak samo jak żywokost, również podagrycznik od dziesięcioleci był wykorzystywany w medycynie ludowej, ale też jako roślina ozdobna, kosmetyczna i jadalna. Jako roślinę o właściwościach leczniczych spopularyzował się na przełomie XIX i XX w. ksiądz Johan Kunzle. Bogactwo prozdrowotnych właściwości podagrycznika wynika z jego składu. Można w nim znaleźć m.in.:

• olejki eteryczne;
• witaminę C w dużym stężeniu;
• beta-karoten;
• silne przeciwutleniacze;
• glikozydy;
• cholinę.

Maść z podagrycznika może być stosowana do radzenia sobie z wieloma dolegliwościami o podłożu zapalnym. Dla maksymalizacji efektu zaleca się używać jej kilka razy dziennie, wyłącznie do użytku zewnętrznego. Nośnikami substancji czynnych jest wazelina oraz olej rzepakowy. Ułatwiają one nałożenie i równe rozsmarowanie składników.