Chrom

Chrom został odkryty w 1797 roku w wyniku badań nad jasnopomarańczowym minerałem z syberyjskiej kopalni zwanym ówcześnie „czerwonym ołowiem”. Odkrywca – francuski chemik Louis-Nicolas Vauquelin – przeprowadził na nim wiele analiz chemicznych, w wyniku których otrzymał bardzo dużo różnokolorowych związków. W toku badań zauważył, że próbka zawiera nieznany dotąd pierwiastek. I właśnie tak został odkryty chrom, którego nazwa z języka greckiego: chroma – oznacza „kolor”. 

Funkcje chromu

Do podstawowych funkcji chromu należą:

• regulacja homeostazy glukozy i metabolizmu insuliny,
• ekspresja genów związanych z metabolizmem glukozy,
• metabolizm tłuszczów i białek.

Źródła w pokarmie

Dobrym źródłem chromu w pożywieniu są ostrygi, żółtka jaj i orzechy, których jednak nie trzeba jeść w dużych ilościach, ponieważ nasz organizm potrzebuje go niewiele. Chrom znajduje się także w zarodkach ziaren zbóż, pełnych ziarnach zbóż, oleju kukurydzianym, goździkach i drożdżach.

Zwiększone ryzyko i objawy niedoboru 

Dane na temat skutków niedoboru chromu są ograniczone, przypuszcza się jednak, że niedobór chromu może wpływać na upośledzenie tolerancji glukozy. Zwiększone zapotrzebowanie na chrom wykazują osoby jedzące w nadmiarze węglowodany proste – słodycze, a jednocześnie osoby na diecie bogatotłuszczowej, osoby w podeszłym wieku, pacjenci pozostający na długotrwałym żywieniu pozajelitowym.

Objawy wynikające z niedoboru to przede wszystkim zaburzenia przemiany glukozy – mniejsza wrażliwość tkanek na insulinę (hiperglikemia) oraz, co się z tym wiąże – trudności w kontrolowaniu glikemii w cukrzycy typu 1 oraz odwracalna insulinooporność.

Opracowała Agata Majcher

Bibliografia

Pierwiastki, czyli z czego zbudowany jest wszechświat, Challoner J., Poznań 2014.

Dietetyka – żywienie zdrowego i chorego człowieka, H. Ciborowska, A. Rudnicka, Warszawa 2019.

Mikroskładniki odżywcze, U. Gröber, Wrocław 2010.